Toen wij in 1984 begonnen met tuinieren bestond het perceel uit gras met rondom een windsingel, aangeplant na de ruilverkaveling eind jaren ’60.
Na de aanleg van de vijver achter het huis (toen nog met bielzen!) werd steeds een gedeelte van de tuin aangepakt en kwamen er borders en nog twee vijvers. Na een jaar of acht waren we “rond”. Nu was het een kwestie van het verbeteren en verfijnen van de beplanting, iets waar je je leven lang mee bezig blijft. De kans om eind jaren 80 een stukje weiland erbij te kunnen kopen grepen we met beide handen aan. Nu konden we onze liefde voor wilde bloemen botvieren. Door schade en schande kom je er achter dat de natuur zich niet laat dicteren. Het is anders geworden dan gedacht, maar zeker niet minder mooi!